Vrouw & mantelzorger
Als een dierbare persoon zoals je partner, kind of een van je ouders getroffen wordt door een chronische of ongeneeslijke ziekte staat je wereld stil. Gevoelens van verdriet, angst en wanhoop zijn hierbij niet vreemd. Als je bekomen bent van de eerste schrik kun je in een achtbaan van emoties terecht komen. Je wordt geconfronteerd met het onomkeerbare feit dat het leven van degene waar je zoveel van houd nooit meer hetzelfde zal zijn. En daarbij zal jouw eigen leven hiermee ook veranderen. Een emotionele en verwarrende periode waarbij een luisterend oor en een steuntje in de rug geen kwaad kan. Door deze gebeurtenis kom je plotseling in de rol van mantelzorger terecht of je dat nu fijn vind of niet....
Uit jarenlange ervaring in de zorgsector weet ik als geen ander dat het gevecht van acceptatie niet alleen bij degene ligt die de ziekte treft maar ook bij degene om hem of haar heen. De persoon die chronisch/ongeneeslijk ziek is kan veranderen qua karakter, het lijkt niet meer op degene die hij of zij vroeger was. Ook kun je geconfronteerd worden met een depressieve naaste, degene die anders zo levenslustig was laat nu de moed zakken en ziet geen uitweg meer. Hoe ga je hiermee om? Ook kan het zijn dat de zieke juist vol kracht en hoop behandelingen ondergaat terwijl jij hier geen heil in ziet. Verwarrende gevoelens, angst voor verlies. Onbegrip uit de omgeving is ook een van de dingen waar je tegenaan kunt lopen, de wereld om je heen draait door en niemand lijkt te snappen hoe moeilijk het is als degene die je lief hebt word getroffen door een chronische/ongeneeslijke ziekte. Je hebt het gevoel dat je niet mag zeuren, je hebt hem of haar immers nog. Maar voor je gevoel kunnen jij en je partner/ouder of kind op dat moment mijlenver van elkaar verwijderd zijn, je herkent elkaar niet meer. Het zorgen voor de ander komt boven op je normale dagelijkse bezigheden en kan zorgen voor disbalans. Je eigen grenzen bewaken is noodzakelijk maar moeilijk want je wilt het immers voor alle partijen goed doen. Veel mantelzorgers raken overbelast en dit kan zich, als je niet tijdig pas op de plaats maakt, uitmonden in een burnout.
In mijn praktijk is er tijd en ruimte om in je eigen tempo je gevoelens te verkennen en vervolgens een plaats te geven en weer verder te durven kijken. Je vindt een rustpunt, kunt even stilstaan bij jezelf en hierin je kracht hervinden om door te gaan. Kijken naar een stuk acceptatie en mogelijkheden verkennen op zoek naar een nieuwe balans voor deze levensfase. Dit alles geheel aangepast aan jouw behoeftes.
